Dag 7 van de 6 - De terugreis

Met nog íets kleinere oogjes dan de dagen ervoor rolden we zaterdag uit de tent. Langer dan anders wachtten we op Freek, die had er iets meer moeite mee. Maar na het ontbijt was alles rap genoeg ingepakt. We hadden immers de hele week kunnen oefenen. Niet eens zoveel later dan de dagen ervoor was alles klaar voor vertrek. We zouden kunnen rijden volgens dienstregeling! Maar dan, Bertje start niet. Eerlijk is waar, naarmate de week vorderde ontwikkelde hij steeds meer een ochtendhumeur. Maar na iets langer de sleutel omdraaien en een flinke dot gas walmde hij de hele camping dan onder, om eenmaal draaiende te lopen als een zonnetje.

Niet deze zaterdag. Hij wilde écht niet. Laat dat maar aan Freek over, met wat remmenreiniger had die 'm al eerder "doorgestart". Hierbij spuit je via de luchtinlaat wat brandbaars recht de motor in, waarna hij als het goed is start en gaat lopen zoals het hoort. 

Jammer, jammer, ook dát lustte Bertje deze ochtend niet. Ik snap het wel. Als je in het zonnetje in Frankrijk staat zou ik ook niet zo nodig naar huis hoeven. Maar toch. Inmiddels hadden we de accu leeggetrokken. Dan maar wat startkabels aansluiten en het verder proberen.

Bertje sputterde en sputterde, gooide er af en toe wat rook uit, maar startte niet. Dan probeert Freek het nóg een keer. Flink gasgeven en... Bertje slaat op hol! Blijft maar toeren maken alsof ie Max Verstappen heeft ingeslikt. In eerste instantie zie je alle omstanders wegrennen want we geloven écht dat hij uit elkaar gaat knallen. Freek herinnert zich net op tijd het juiste trucje en houdt zijn hand voor de luchtinlaat. Bertje stikt en de motor slaat weer af. Inmiddels lijkt hij de hele inhoud van de motor er door de uitlaat uitgegooid te hebben. Da's niet best...

De schrik zit er goed in. Wij gaan Bertje niet meer proberen te starten. Dan maar de ANWB bellen. Gelukkig heeft Ivar Europaservice en zou er binnen twee uur iemand ter plaatse moeten zijn. In Frankrijk. Op zaterdag. Waarom we daarover optimistisch waren weet ik achteraf niet zo goed, maar we hadden goede hoop. Maar dat het wachten geblazen was stond buiten kijf. Ondertussen verlieten de overige deelnemers ons vrolijk toeterend links en rechts totdat we de enige overgebleven waren. Wat een triest gezicht. Terwijl we die ochtend nog trots ons finisherslintje hadden opgehaald. Leugens!

De Franse wegenwacht kwam inmiddels maar niet opdagen. En niet opdagen. En niet opdagen. Twee uur werd drie, vier, vijf. We belden om het halfuur voor een update, en toen om het kwartier. Want als we niet snel vervangend vervoer zouden regelen kwamen we überhaupt niet meer thuis! Dat vond de campingeigenaar ook. Eigenlijk was alles dicht voor het seizoen, maar gelukkig mochten we de poort achter ons sluiten. Nadat hij de garagehouder die ons zou moeten komen helpen had gebeld voor een update keek hij ons meewarig aan. Hij kon ons wel naar de trein brengen als we dat zouden willen. En anders was er een prima hotel in het dorp. Niet de info waarop we zaten te wachten! Ondertussen maakten we Bertje maar zoveel mogelijk sticker- en accessoirevrij. Wel fijn dat er vervangend vervoer klaarstond op het dak al de hele week!

Uiteindelijk, na zes uur wachten, kwam dan toch de dépanneur. Schat van een vent, maar hij sprak geen woord Engels. En wij bij elkaar opgeteld twee woorden Frans. Hij maakte een rondje om de bus en keek verbijsterd naar de pikzwarte plek bij de uitlaat. Maar ja hoor, hij startte hem in één keer, zonder aan de acculader te leggen. Te bizar voor woorden. Hij sleepte ons af en mompelde iets over taxi. Daarna mochten we bij hem in de vrachtwagen instappen. Een beetje in de war stapten we in en verlieten we de camping.

We werden afgesleept naar het depot in Besançon. Onderweg werd het nieuws steeds slechter. Ja, we werden afgesleept, maar de auto moest gerepareerd worden op eigen kosten. Daar kregen ze in Frankrijk 48 uur voor. Een taxi en hotel wilde de beste man wel voor ons regelen, maar op eigen kosten. Daar moesten we nog even over nadenken! Een hotel was sowieso geen optie. We wilden naar huis! Een huurauto dan, en Bertje een week later komen ophalen? Veel te duur, dat was die auto nooit waard. De dépanneur keek ons geamuseerd aan, maar wilde met de nodige Google translate over en weer best met ons meedenken. Dan maar de onvermijdelijke vraag: "Kunnen we er veilig in rijden?" Even stil, en dan: "Het is wel nog vér he." "Dat weten we, maar we willen het er toch wel op wagen." Hij keek en gaf zijn zege. De ANWB nog even gebeld of ze ons ook zouden komen helpen als we tien kilometer verder wéér met panne zouden staan. Dat wilden ze wel. Dan gaan we rijden. Starten en niet meer uitzetten en hopen dat ie ons zo dicht mogelijk bij huis brengt. Er stonden al hulptroepen in de startblokken om ons tegemoet te komen, dus elke kilometer was mooi meegenomen.

In één ruk bracht Gerd ons van Besançon naar Luxemburg. En heel gek, maar Bertje liep soepel! 100 op de teller en gas geven met de kleine teen, door, door, door. Zo ver mogelijk. In Luxemburg stopten we om een laatste keer te tanken. Als we dan toch stilstaan doen we ook een plaspauze. Maar de bus laten we draaien! Helaas, bij buitenkomst blijkt Bertje ook een plas gedaan te hebben. Een dikke plas met koelvloeistof ligt eronder. Uit het veld geslagen zetten we hem toch maar af. We willen hem laten afkoelen en zoveel mogelijk koelvloeistof bijvullen. Daarna rijden we verder. Met één oog op de motortemperatuur en het andere op het thuisadres. Hij hoeft alleen Leende maar te halen. Gelukkig start hij weer in één keer.

Ivar brengt ons in één ruk naar huis, is het idee. De temperatuur blijft OK. Maar bij Luik worden we voor de snelste route de snelweg afgestuurd. Steile heuveltjes in de stad en extreem Belgisch wegdek. Dit vindt Bertje niet leuk! Het lampje van de koelvloeistof gaat aan. En weer uit. En weer aan. Na Luik willen we stoppen om te kijken. Op de snelweg blijft het lampje langer aan. En gaat weer uit. Even over de grens in NL stoppen we voor de laatste keer.

Dan door naar Lind City. Gelukkig houdt Bertje het vol zonder verdere stotters en lampjes. Goddank, we zijn thuis. Wat een avontuur en wat een afsluiting ervan! Het was met recht een RAMMELBAKKENREIS!

Dit was het laatste bericht op onze Reisblog. Nogmaals bedankt voor alle leuke reacties! Echt fijn om jullie zo een beetje te kunnen meenemen op reis. En wie weet, tot de volgende keer?